feed-image Ροή Ειδήσεων
Open menu
29 | 03 | 2024

file Η σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου

  • Ramnousia
  • Το Άβαταρ του/της Ramnousia Συντάκτης θέματος
  • Επισκέπτης
  • Επισκέπτης
12 Χρόνια 1 Μήνας πριν #12 από Ramnousia
Η σύγχρονη βιομηχανία τού καρκίνου δημιουργήθηκε από Ramnousia
Βρισκόμαστε στην αυγή τού 21ου αιώνα, την εποχή τής ηλεκτρονικής τεχνολογίας, των κομπιούτερς, τής εικόνας και των πληροφοριών. Η έκρηξη τής τεχνολογίας, ο ψηφιακός φανταστικός κόσμος που ζούμε, μας έχουν οδηγήσει στην απομάκρυνσή μας από την φύση. Το παγκόσμιο καπιταλιστικό καταναλωτικό σύστημα που έχει επικρατήσει και το εξουσιαστικό κερδοσκοπικό μοντέλο διακυβέρνησης όλων σχεδόν των κρατών, έχουν φέρει την πρόωρη εξάντληση των φυσικών πόρων. Η καθολική μόλυνση τού πλανήτη μας (ατμόσφαιρα, υπέδαφος, υδροφόρος ορίζοντας) έχουν ως αποτέλεσμα την υποβάθμιση τής υγείας όλων των ειδών τού φυτικού και τού ζωικού και βασιλείου.

Στις άρρωστες «πολιτισμένες» κοινωνίες μας, ο υγιής άνθρωπος αποτελεί ένα είδος εξαίρεσης, που σπανίζει όλο και περισσότερο.

Στην Δύση, μόνο το 2%(!) τού πληθυσμού πεθαίνει πλέον από φυσικά αίτια, ενώ περίπου το 90% των θανάτων αποδίδεται στις λεγόμενες εκφυλιστικές ασθένειες. Μία από αυτές, που εξελίσσεται ίσως στην πιο θανάσιμη, είναι και ο καρκίνος.

Ο καρκίνος αποτελεί σήμερα τη δεύτερη αιτία θανάτου για το σύγχρονο άνθρωπο. Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου, το 2002 καταγράφηκαν 10,9 εκατομμύρια νέα κρούσματα καρκίνου στον κόσμο και σημειώθηκαν 6,5 εκατομμύρια θάνατοι από αυτόν. Κάθε χρόνο, τα θύματα από καρκίνο στον πλανήτη μας έχουν έντονα αυξητική τάση με την πλειονότητα των κρουσμάτων να εμφανίζεται στις αναπτυσσόμενες χώρες. Για το 2007, η ίδια εταιρεία ανακοίνωσε, ότι πέθαναν 7,6 εκ. άνθρωποι, για το 2009 οι θάνατοι έφθασαν τα 8 εκ., ενώ το 2010 άγγιξαν τα 8,5 εκ.. Σύμφωνα με την πρόβλεψη τής Π.Ο.Υ. (Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας), ο αριθμός των θανάτων από καρκίνο αναμένεται να ξεπεράσει κατά πολύ τα 10 εκ. το 2015! Τέλος, υπολογίζεται, ότι μέχρι το 2025 ένας στους δύο ανθρώπους θα νοσήσει από κάποια μορφή καρκίνου!

Παρά τις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις, η συμβατική Ιατρική μάς διαβεβαιώνει καθημερινά σκορπώντας υποσχέσεις, ότι τα φάρμακά της και οι μεθοδολογίες της εξελίσσονται (γονιδιακές θεραπείες, νανοτεχνολογία, βλαστοκύτταρα, νέα έξυπνα φάρμακα κ.ά.) και πως οι θεραπείες τού καρκίνου και των άλλων εκφυλιστικών ασθενειών είναι γι΄ αυτήν θέμα χρόνου.

Όπως δηλαδή υποσχόταν πριν από 60-70 χρόνια με τα χημικά συνθετικά φάρμακα, τα εμβόλια, την πυρηνική Ιατρική και την εξέλιξη τής μικροχειρουργικής. Τότε, αρχικά, κάποιες επιδημικού τύπου ασθένειες εξαφανίστηκαν, όπως η ελονοσία, η φυματίωση, κάποιες λοιμώξεις, παιδικές ασθένειες κ.ά.. Όμως, ο κύριος λόγος τής εξαφάνισης αυτής ήταν το καθαρόραπΌ, οι αποχετεύσειςις μέρες μας: «Κνθήκες υτρός ή θεραπευτής, ή μέσο, ή φάρμακο, δεν μπορεί να θεραπεύσει οποιαδήποτε νόσο. Η μόνη δύναμη, που μπορεί να επιφέρει ίαση σε οποιαδήποτε πάθηση, είναι η ίδια η αυτοθεραπευτική δύναμη τού κάθε οργανισμού. Επομένως, οι ιατροί, θεραπευτές και τα μέσα τους, είναι αποκλειστικά και μόνο αρωγοί στην προσπάθεια αυτή».

Στις αρχές τής δεκαετίας τού ΄70, ένας αμερικανός ασθενής, ο Σαμ Σόεμαν, πληροφορήθηκε, ότι είχε καρκίνο στο ήπαρ κι ότι δεν υπήρχε θεραπεία γι΄ αυτόν. Οι γιατροί τον διαβεβαίωσαν, ότι θα πέθαινε σε τρεις μήνες. Ο Σαμ απεβίωσε ακριβώς στούς τρεις μήνες επιβεβαιώνοντας τούς γιατρούς του. Ωστόσο, η νεκροψία έδειξε, ότι η διάγνωση ήταν λανθασμένη! Είχε πραγματικά όγκο στο ήπαρ, όμως ήταν καλοήθης και πολύ μικροσκοπικός και το κυριότερο δεν είχε κάνει καμμία μετάσταση. Αιτία τού θανάτου του δεν βρέθηκε ποτέ και τεκμηριωμένα δεν ήταν ο καρκίνος. Μετά από πολλές συσκέψεις, οι γιατροί του με την συμβολή ψυχολόγων συμπέραναν, ότι: Πέθανε, επειδή οι γιατροί του τον έπεισαν, ότι η ασθένειά του ήταν θανατηφόρα. Ουσιαστικά ενεργοποίησαν την αρνητική αυθυποβολή μέσα στον οργανισμό του, το φαινόμενο nocebo.

Μέσα από πολλές κλινικές μελέτες και πειράματα, επιστήμονες έχουν αποδείξει κλινικά το φαινόμενο ή αποτέλεσμα nocebo, όπως ακριβώς και το αντίθετο από αυτό φαινόμενο placebo. Επομένως, ένα μεγάλο ποσοστό καρκινοπαθών επιδεινώνονται, νοσούν και τελικά πεθαίνουν από την δύναμη, που ασκεί το αρνητικό αυτό φαινόμενο επάνω τους. Επίσης, υπάρχουν πλέον βάσιμες απόψεις, ότι το φαινόμενο nocebo μπορεί να προκαλέσει νέο καρκίνο ή μετάσταση τού καρκίνου! Το πλέον σίγουρο είναι, ότι οι δυνάμεις, που εμπλέκονται στο φαινόμενο nocebo, είναι πολύ ισχυρές. Μέχρι σήμερα, οι μηχανισμοί αυτοί εξακολουθούν να παραμένουν ηθελημένα (;) άγνωστοι στην συμβατική Ιατρική…

Έτσι, λόγω άγνοιας και φυσικά αλαζονείας τους, οι συμβατικοί γιατροί ενεργοποιούν το φαινόμενο nocebo στούς ασθενείς τους υποβάλλοντάς τους αρνητικά με θανατηφόρες προτροπές, όπως «έχετε κακοήθη όγκο», «κινδυνεύετε από μετάσταση στούς πνεύμονες», «έχετε πέντε με έξι μήνες ζωή» κ.ά… Κάποιοι γιατροί ωστόσο, αποφεύγουν να λένε στούς ασθενείς τους, ότι έχουν καρκίνο, γνωρίζοντας, ότι αυτό θα αποβεί μοιραίο για την εξέλιξη τής ασθένειας και τής ζωής τους. Όμως, στην πορεία τής συμβατικής θεραπείας που ακολουθεί, οι ασθενείς αντιλαμβανόμενοι ότι έχουν καρκίνο, τρομοκρατούνται, καταρρέουν και υποκύπτουν στο φαινόμενο nocebo.

Αν πιστέψετε, ότι έχετε καρκίνο ή ότι θα πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος στην πρώτη περίπτωση να πάθετε καρκίνο, ενώ στη δεύτερη να πεθάνετε απ΄ τον καρκίνο, τον οποίο ήδη έχετε. Τα άτομα, τα μόρια, τα κύτταρα και τα γονίδιά μας ως πιστοί στρατιώτες ακολουθούν τις εντολές, που δέχονται απ΄ τον στρατηγό, δηλαδή τον εγκέφαλο. Με άλλα λόγια είμαστε οι πεποιθήσεις μας. Τα κύτταρα των οργάνων μας πειθαρχούν και αντιδρούν ανάλογα με την εντολή - πληροφορία, που θα πάρουν από τις σκέψεις μας ή τη συμπεριφορά μας, όπως οι στρατιώτες πειθαρχούν στις διαταγές των ανώτερων τους. Άλλωστε, οι σκέψεις μας είναι μορφές ενέργειας και πληροφοριών, που επηρεάζουν άλλες μορφές ενέργειας, όπως αυτές των κυττάρων του σώματός μας. Έτσι εξηγείται και το φαινόμενο nocebo.


Καρκίνος: Φλέβα χρυσού για γιατρούς και φαρμακοβιομηχανίες.

«Αν και ο καρκίνος εμφανίζεται στις κοινωνίες μας όλο και πιο συχνά, η βιομηχανία τού καρκίνου δεν θα βρει ποτέ θεραπεία»
Δρ. Βέρνορ Κόλεμαν

Υπάρχει όμως, και ο άλλος δρόμος, η άλλη οπτική τού καρκίνου. Αν κάποιος καρκινοπαθής υιοθετήσει την πεποίθηση, ότι ο καρκίνος είναι ένας αντιρροπιστικός μηχανισμός επιβίωσης και όχι κατάρα, ή μια ένδειξη, για να φροντίσει τις παραμελημένες πτυχές τής ζωής του και να αλλάξει τις λανθασμένες συνήθειές του, φτάνοντας στα αίτια του καρκίνου του, τότε μπορεί να αντιστρέψει την πορεία αυτή και έχει πολλές πιθανότητες να επιζήσει. Αν τώρα ακολουθήσει την συμβατική Ιατρική κάνοντας χειρουργεία, χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες, θα μειώσει κατά πολύ τις πιθανότητες αυτές. Ελάχιστοι, που καταφέρνουν και επιζούν ακολουθώντας τις συμβατικές θεραπείες, εγκωμιάζουν τούς γιατρούς τους και τις ιατρικές θεραπείες, που τους έσωσαν. Αυτό βέβαια συμβαίνει, επειδή η πλειοψηφία των νεκρών καρκινοπαθών δεν μπορούν να εκφέρουν άποψη…

Αλήθεια, γνωρίζετε πόσοι είναι οι επιζήσαντες μετά από τις συμβατικές θεραπείες; Τα ποσοστά είναι θλιβερά. Αν και η ιατρική κοινότητα προσπαθεί να παρουσιάζει αυξημένα ποσοστά επιβίωσης μετά από τις θεραπείες της, τα πραγματικά ποσοστά επιβίωσης είναι ελάχιστα, συγκεκριμένα 3%-5%! Το 1985 το πολύ γνωστό και έγκυρο αμερικανικό περιοδικό Scientific American (τεύχος Νοεμβρίου) κοινοποίησε ένα άρθρο καταπέλτη, που έλεγε, ότι η χημειοθεραπεία είναι αποτελεσματική μόνο στο 3% των περιπτώσεων! Επίσης, στις 15 Σεπτεμβρίου του 1993 δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Journal of the National Cancer Institute, τα αποτελέσματα μιας μεγάλης μελέτης για την χημειοθεραπεία. Και εδώ η χημειοθεραπεία ήταν αποτελεσματική μόνο στο 3% των περιπτώσεων, ενώ σε ένα ποσοστό 4% υπήρχε μία προσωρινή παράταση της ζωής των νοσούντων! Υπάρχουν πολλές παρόμοιες επιστημονικές μελέτες σύγχρονες και παλαιότερες, που αποκρύπτονται από το ιατρικό κατεστημένο, ή δεν λαμβάνονται καθόλου υπ΄ όψη για λόγους ευνόητους… Ακόμα και όσοι φαινομενικά θεραπεύονται για μικρό χρονικό διάστημα από τη χημειοθεραπεία, πεθαίνουν λίγο αργότερα από καρκίνο, που αναπτύσσουν σε άλλο σημείο του σώματός τους.

Κατά τα τελευταία κυρίως έτη, υπάρχουν αρκετές επώνυμες καταγγελίες για εσκεμμένα λανθασμένες διαγνώσεις καρκίνου, που γίνονται σε πολλούς ανθρώπους. Δηλαδή, κάποιοι κάνουν εξετάσεις ρουτίνας ή για κάποιο πρόβλημα υγείας που τους απασχολεί και οι διαγνώσεις καταλήγουν σε καρκίνους. Αυτό συμβαίνει, επειδή οι θεραπείες τού καρκίνου είναι πολύ δαπανηρές και κερδοφόρες κι επειδή οι γιατροί κάνοντας τις συμβατικές θεραπείες σε κάποιον που δεν έχει τίποτα ή κάτι πιο ελαφρύ, θα έχουν επιτυχή αποτελέσματα. Ως συνέπεια θα αυξήσουν κατά πολύ τους τζίρους τους, καθώς και το ποσοστό επιτυχίας τους, στην μάχη κατά τού καρκίνου…

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι το εμπόριο τού καρκίνου και ο χορός των δισεκατομμυρίων σε βάρος των ανθρώπων. «Απαγορευτικό ακόμη και στις ανεπτυγμένες χώρες έχει καταστεί το κόστος θεραπείας τού καρκίνου σύμφωνα με έρευνα, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση “Lancet”. Ειδικοί ογκολόγοι κρούουν τον κώδωνα τού κινδύνου για μια νέα κρίση, που έχει δημιουργήσει η έκρηξη των νέων τεχνολογιών και θεραπειών για την κακοήθεια, σε συνδυασμό με την κατακόρυφη αύξηση των κρουσμάτων. Με το κόστος φροντίδας των καρκινοπαθών να έχει εκτοξευθεί σε πρωτοφανή ύψη, οι ογκολόγοι ζητούν να γίνουν ριζικές αλλαγές...

Οι 37 επιστήμονες, που συνέταξαν την έκθεση, διαπίστωσαν, ότι η κατακόρυφη αύξηση τού κόστους οφείλεται κυρίως σε τρεις παράγοντες: στη γήρανση τού πτώπιμού, στην αυξανόμενη ζήτηση για θεραπεία, αλλά και στα πολύ ακριβά σύγχρονα φάρμακα, ορισμένα πειραματικά από τα οποία επιβαρύνουν τον κάθε ασθενή με δεκάδες χιλιάδες δολάρια.

Για παράδειγμα, η θεραπεία για τον καρκίνο τού προστάτη με το σκεύασμα “Provenge”, στο οποίο αναφέρονται οι επιστήμονες στην έκθεση, γίνεται σε τρεις φάσεις και στοιχίζει στον ασθενή περισσότερα από 100.000 δολάρια!» (Βλ. «Εμπόριο με τις θεραπείες καρκίνου», ethnos.gr).

Έχετε ποτέ σκεφτεί, ότι κάποιοι, που έχουν οικονομικά κυρίως συμφέροντα από τον καρκίνο και τις πανάκριβες συμβατικές «θεραπείες», τρίβουν τα χέρια τους, αφού η πελατεία τους (ασθενείς) αυξάνεται σημαντικά κατά τα τελευταία χρόνια; Μήπως οι επιθετικές και κατασταλτικές θεραπείες τής συμβατικής Ιατρικής και η εν γένει αντιμετώπιση τού καρκίνου ευθύνονται για τη δραματική αύξηση των θανάτων από καρκίνο στον κόσμο μας και όχι ο ίδιος ο καρκίνος;

Μήπως το φαινόμενο nocebo είναι πιο θανατηφόρο από τον ίδιο τον καρκίνο; Μήπως ο καρκίνος, δεν είναι τόσο θανατηφόρος, όσο κάποιοι θέλουν να τον προβάλλουν; Μήπως υπάρχουν ήδη πιο αποτελεσματικές θεραπείες τού καρκίνου απ΄ αυτές, που χρησιμοποιεί η συμβατική Ιατρική; Μήπως τελικά ο καρκίνος μπορεί να προληφθεί; Ίσως όλα αυτά σάς ακούγονται υπερβολικά και παρατραβηγμένα ακόμα και ως σενάρια συνωμοσίας. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε τί τελικά συμβαίνει με την υπόθεση καρκίνος.


Η περίπτωση Χάμερ και οι διώξεις των «αιρετικών»

Ο Ντερκ Χάμερ, γιατρός γερμανικής καταγωγής και υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής (βραβείο, που ποτέ φυσικά δεν πήρε), ύστερα από μία προσωπική περιπέτεια με καρκίνο των όρχεων, ανακάλυψε μία μέθοδο, που θεράπευσε το δικό του καρκίνο, αλλά και όλους σχεδόν τους καρκίνους, που ο ίδιος αργότερα ανέλαβε να θεραπεύσει, χωρίς χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και χειρουργικές επεμβάσεις. Μάλιστα, κάποιοι ασθενείς, που απλά διάβασαν τα βιβλία τού Χάμερ θεραπεύτηκαν αλλάζοντας απλά και μόνο την ψυχολογία τους και σταματώντας τις συμβατικές θεραπείες! Αυτά ήταν αρκετά για το ιατρικό κατεστημένο τής Γαλλίας, ώστε να τον κλείσει στην φυλακή ως απατεώνα και τσαρλατάνο.

Για την μεθοδολογία του Χάμερ, όλες οι ασθένειες έχουν μια ψυχική καταγωγή, χρειάζεται δηλαδή μία ψυχική ρήξη, ένα έντονο ψυχικό στρες, για να πυροδοτηθεί ο καρκίνος στον ανθρώπινο οργανισμό. «Όταν ανακάλυψα τον "Σιδηρού Κανόνα τού Καρκίνου", ότι δηλαδή ο κάθε καρκινικός όγκος αναπτύσσεται μετά από ένα DHS (Σύνδρομο Ντερκ Χάμερ), ένα σοκ ρήξης (conflict shock), που μας βρίσκει ξαφνικά τελείως ανυπεράσπιστους, εξέθεσα την θεωρία μου στους προϊστάμενους τής κλινικής. Μου είπαν να την αποκηρύξω, ή να φύγω από την κλινική. Έτσι έφυγα».

Η άποψη τού Χάμερ είναι κοινή με τις ολιστικές θεραπευτικές μεθόδους, που θεωρούν, ότι ο άνθρωπος είναι μία βιοενεργειακή οντότητα κι όχι ένα άψυχο τσουβάλι από ιστούς, κρέατα, κόκαλα και υγρά…

Για τη μέθοδο, που ο ίδιος ανακάλυψε, αναφέρει: «Χάρη στη Νέα Γερμανική Ιατρική, που δεν βασίζεται σε καμμία απολύτως υπόθεση και γι' αυτό είναι αυστηρά επιστημονική, γνωρίζουμε, ότι κάθε λεγόμενη “αρρώστεια” είναι στην πραγματικότητα μια από τις δύο φάσεις τού Ειδικού Βιολογικού Προγράμματος (Senseful Biological Specialprogram, SBS), που έρχεται να αποκαταστήσει μια ρήξη, που διέρχεται σε σωματικό-ψυχολογικό επίπεδο ο οργανισμός. Αυτό, είτε πρόκειται για την “κρύα” συμπαθητική φάση τής ενεργού ρήξης είτε για τη “ζεστή” παρασυμπαθητική φάση τής επούλωσης (λήξης τής ρήξης). Φυσιολογικώς εχόντων των πραγμάτων, το 98% των ανθρώπων και των ζώων επιβιώνουν από ένα τέτοιο Ειδικό Βιολογικό Πρόγραμμα (SBS). Στη συμβατική Ιατρική, τα περισσότερα από αυτά τα SBS, “όχι μόνον ο καρκίνος”, αντιμετωπίζονται με δηλητήρια (χημειο-θεραπεία) και μορφίνη, ενώ το 98% των ασθενών πεθαίνουν.»

Σε ερώτηση γιατί πεθαίνουν οι ασθενείς από τις συμβατικές θεραπείες τού καρκίνου ο Χάμερ απαντά: «Πεθαίνουν εξ αιτίας τού πανικού, που τους δημιουργούν οι ίδιοι οι γιατροί! “Έχείς καρκίνο και δεν θα ζήσεις για πολύ ακόμη...”. Από τον πανικό προκαλούνται και άλλα διαδοχικά SBS και ούτω καθ' εξής... Απλά, το 98% θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς φάρμακα και χωρίς, φυσικά πανικό, επειδή η φύση έχει τελειοποιήσει τα Ειδικά Βιολογικά Προγράμματα αποκατάστασής της μέσω αυτοΐασης, επί εκατομμύρια χρόνια...». Εδώ ο Χάμερ εξηγεί το φαινόμενο nocebo.

Για τη χημειοθεραπεία αναφέρει: «Η χημειοθεραπεία είναι μια απάτη, είναι απλά μια δηλητηρίαση με σκοπό την εξόντωση των ασθενών. Κανένας γιατρός δεν την κάνει για τον εαυτό του ή την οικογένεια του. Η θνησιμότητα τής χημειοθεραπείας, σύμφωνα με το Κέντρο Έρευνας Καρκίνου τής Χαϊδελβέργης στη Γερμανία, ανέρχεται στο 98%!».

Η «Ιερά Εξέταση» τού ιατρικού κατεστημένου και των φαρμακευτικών

Εκτός από τις διώξεις αιρετικών και απίστων από το χριστιανισμό, το σύγχρονο ιατρικό ιερατείο έχει τους δικούς του αφορισμένους και εκδιωγμένους. Η συμβατική Ιατρική λειτουργεί ως άλλη «Ιερά Εξέταση», αφού οποιαδήποτε άλλη μεθοδολογία διαφοροποιείται από τη συνηθισμένη, εκδιώκεται ποινικά. Κάθε πραγματική επιστημονική ιατρική ανακάλυψη και κάθε άλλη θεραπευτική μεθοδολογία (εναλλακτικές θεραπείες) «καίγονται στη φωτιά». Οι λόγοι είναι προφανείς: Διαπλοκή συμφερόντων, αύξηση ασθενών-πελατών, πλουτισμός, έλεγχος πληθυσμών, εξουσία.

Η λίστα των ιατρών, που έχουν διωχθεί ποινικά επειδή προσέφεραν μη κατεστημένες θεραπείες, είναι πολύ μεγάλη. Στις περισσότερες χώρες τής Δύσης είναι παράνομο να ισχυριστεί κανείς, ότι μπορεί να κάνει θεραπεία για τον καρκίνο, η οποία δεν είναι αποδεκτή από το ιατρικό κατεστημένο και τις φαρμακοβιομηχανίες. Γι΄ αυτό τον λόγο πολλοί πρωτοπόροι στη θεραπεία τού καρκίνου έχουν εκδιωχθεί, ενώ οι εναλλακτικές θεραπείες λασπολογούνται και παραγκωνίζονται.

Κατά την δεκαετία τού 1950-60 κυνηγήθηκε άγρια από το ιατρικό κατεστημένο για τις πρωτοπόρες θεραπείες του κατά τού καρκίνου και άλλων εκφυλιστικών ασθενειών, ο σπουδαίος ιατρός και εφευρέτης Vilchem Reich. Ο Reich φυλακίστηκε και βρέθηκε νεκρός στο κελί του…

Πιο πρόσφατη είναι η περίπτωση τού Harry Hoxsey, όπου 17 κλινικές του έκλεισαν στην Αμερική και ο ίδιος συνελήφθη πολλές φορές. Ο Max Gerson, γερμανός γιατρός, που πήγε στην Αμερική και ανέπτυξε μια φυσική θεραπεία, απορρίφθηκε κι αυτός από την καρκινοβιομηχανία. Ο Stanislaw Burzynski έχει γίνει πολλές φορές στόχος δικαστικών διώξεων από τους δικηγόρους του FDA.

Στην Ιταλία, ο καθηγητής Luigi Di Bella χρησιμοποιούσε ένα μίγμα ορμονών και βιταμινών, για να θεραπεύσει τον καρκίνο. Το ιταλικό κράτος απαγόρευσε δια νόμου τις θεραπείες του και πλέον είναι υπόδικος… Ο κατάλογος είναι πραγματικά πολύ μακρύς. Αναφέρουμε ενδεικτικά ονόματα: Ο αυστραλός dr. Sam Chachoua, ο βρετανός dr. Vernon Coleman κ.ά..


Έρευνες στο σκοτάδι

Η σύγχρονη συμβατική Ιατρική είναι ένας τομέας, που καλύπτεται έντεχνα με το μανδύα τής επιστημονικότητας χωρίς η ίδια να αποτελεί κανενός είδους επιστήμη. Η άποψη τού Χάμερ είναι ακριβής: «Η συμβατική Ιατρική είναι ένας μη επιστημονικός πολτός, που στηρίζεται σε χιλιάδες αναπόδεικτες υποθέσεις. Βασίζεται σε ένα δυϊστικό σύστημα πεποιθήσεων, που διαχωρίζει τα πάντα σε “καλά” και “κακά”, σε “καλοήθη” και “κακοήθη” και που σχηματίζει ένα μείγμα πεποιθήσεων χωρίς καμμιά επιστημονική βάση».

Ως επιβεβαίωση της άποψης αυτής παραθέτουμε την έρευνα τής αμερικανικής κυβέρνησης («Assessing the Efficacy and Safety of Medical Technologies US Congress office of Technology Assesment, PB 286-927», 1978, page-7), η οποία, σύμφωνα με το Γραφείο Αξιολόγησης Τεχνολογιών τού αμερικανικού Κογκρέσου, αναφέρει κατηγορηματικά, ότι «οι περισσότερες καθημερινές πρακτικές τής σύγχρονης Ιατρικής είναι αναπόδεικτες σε ποσοστό 80-90%»! Ουσιαστικά μας λέει, ότι οι πλείστες θεραπευτικές πρακτικές τής συμβατικής Ιατρικής είναι πειραματικές...

Συνεχίζοντας, η έρευνα αυτή αναφέρει, ότι «οι χημειοθεραπείες και οι ραδιοθεραπείες, δύο από τις κύριες αποδεδειγμένες μεθόδους αγωγής τού καρκίνου, εμπίπτουν στην κατηγορία τής αναπόδεικτης και πιθανόν επικίνδυνης απάτης»! Φυσικά, η έρευνα αυτή αποσιωπήθηκε, για την ακρίβεια αντιστράφηκε από το ιατρικό κατεστημένο των Η.Π.Α. και δόθηκε στο κοινό παραποιημένη…

Ο Linnous Pauling, γιατρός, που έχει τιμηθεί δύο φορές με το Νόμπελ Ιατρικής, έχει δηλώσει στον τύπο, ότι: «ο πόλεμος και οι θεραπείες κατά τού καρκίνου είναι σε ένα μεγάλο βαθμό καθαρή απάτη».

Ένας άλλος, δύο φορές νομπελίστας τής Ιατρικής και τής Φυσιολογίας, ο James Watson, αυτός, που ανακάλυψε την διπλή έλικα τού DNA το 1962 και μέλος τής Αντικαρκινικής Συμβουλευτικής Επιτροπής των Η.Π.Α., όταν ρωτήθηκε τι είχε να πει για το αντικαρκινικό πρόγραμμα, που υπηρετούσε δήλωσε ότι «είναι ένας σωρός από κόπρανα». Ο Watson έχει αμφισβητήσει ανοικτά τις μεθοδολογίες τής συμβατικής Ιατρικής ακόμα και την γενετική Ιατρική, για τις αποτυχίες και τις παρενέργειές της. Γι΄ αυτές τις λογικές του αμφισβητήσεις τα Μ.Μ.Ε. έχουν φροντίσει να τον παρουσιάσουν ως ρατσιστή και αμφιλεγόμενο ερευνητή…
  • demo
  • Το Άβαταρ του/της demo
  • Επισκέπτης
  • Επισκέπτης
12 Χρόνια 2 Εβδομάδες πριν #13 από demo
TO ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 1994 EΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕ ΤΙΤΛΟ:”ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΜΗ” ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ. ΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΑΡΑΘΕΤΕΙ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΚΑΙ ΑΝΤΛΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΟΜΩΣ Η ΜΑΡΞΙΣΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΤΗΣ ΑΞΙΑΚΗΣ ΣΧΕΣΗΣ (ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ) ΣΑΝ ΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΦΩΤΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ ΤΡΟΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ.

……………………………………………………………………………………………………….

5. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα ενός κοινωνικού συστήματος στο στάδιο της παρακμής του είναι ο διαρκώς εντεινόμενος και διογκούμενος παρασιτικός του χαραχτήρας πάνω στο διαθέσιμο παραγόμενο κοινωνικό πλούτο. Ο παρασιτισμός του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, εντοπισμένος ήδη στην ανάλυση του Λένιν κι άλλων μαρξιστών από τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα, έχει πάρει τερατώδεις διαστάσεις στα τέλη του.
Λαμβάνοντας πάντα υπ΄ όψιν την μαρξική αλήθεια ότι ουσία του καπιταλισμού είναι η παραγωγή υπεραξίας στο χώρο της παραγωγής, μπορούμε να δούμε τον αυξανόμενο παρασιτισμό του στους παρακάτω δείκτες.
α) Ο τομέας των υπηρεσιών, όπου η εργασία ανταλλάσσεται με εισόδημα και δεν παράγει υπεραξία, έχει διογκωθεί αφάνταστα τις τελευταίες δεκαετίες, σε βάρος της παραγωγής. Το ποσοστό του στο σύνολο της απασχόλησης στις ΗΠΑ από το 17% το 1985 έγινε 77% το 1992, ενώ σαν τμήμα του ΑΕΠ ξεπέρασε το 70% το 1991. (US Labour Statistics & ΟΟΣΑ σύμφωνα με το Economist της 20/2/93 και της Mond Diplomatique του Οκτωβρίου 1994). Στις χώρες του ΟΟΣΑ, στις υπηρεσίες απασχολούνταν το 24,3% το 1870, 38,7% το 1950 και το 63,5% το 1987.
Αντίστροφα, ο τομέας της βιομηχανικής παραγωγής διαρκώς συρικνούται. Μεταξύ 1950 και 1987 η απασχόληση στη βιομηχανία, στο βιομηχανικό Βέλγιο, έπεσε από 46,7% στο 37,7% και στην Βρετανία στην πατρίδα των συνδικάτων από 46,5 στο 29,8. (A. Maddison, Dynamic Forces in Capitalist Development, Oxford University Press 1977, sel. 248-249).
Είναι αυτή η μείωση, λόγω της παρακμής του καπιταλισμού και της κρίσης υπρσυσώρευσης που αντιμετωπίζει, ο λόγος της αριθμητικής μείωσης του βιομηχανικού προλεταριάτου και της διόγκωσης της «νέας μικροαστικής τάξης» και της εξαρτημένης στις υπηρεσίες μισθωτής εργασίας που εκλήφθη από ορισμένους εντελώς λαθεμένα ως «εξάλειψη» της εργατικής τάξης και του ιστορικού της ρόλου. Η αντίληψη αυτή δεν είναι άλλο από ιδεολογικά αντεστραμμένη εικόνα της παρακμής της κεφαλαιοκρατικής τάξης και εξάντληση του ιστορικού της ρόλου.
β) Το δημόσιο χρέος διογκώθηκε σε σχέση με το ΑΕΠ από 40% το 1978, κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ ,στο 70% του ΑΕΠ το 1993, αποτελώντας τροχοπέδη σε οποιαδήποτε ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη.
Ο νεοφιλελευθερισμός επιδείνωσε συνολικά την δημοσιονομική κρίση, την οποία απέδιδε αποκλειστικά στον κευνσιανισμό, καθώς παρόλα τα λόγια περί «λιγότερου κράτους» και τα έργα των ιδιωτικοποιήσεων, τελικά απεδόθη σε ένα όργιο συναλλαγής και κάλυψης των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων του ιδιωτικού κεφαλαίου, τα τελευταία 15 χρόνια πράγμα που επέτεινε στο έπακρο την διαφθορά και τον παρασιτισμό των κυρίαρχων στην οικονομία και στο κράτος κύκλων. Μαρτυρούν περί τούτου τα σκάνδαλα που ως τυφώνας σαρώνουν όλες τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες από την Βρετανία και την Ιαπωνία και από την Γαλλία και την Ιταλία των «καθαρών χεριών», έως τις ΗΠΑ .
γ) Το πλασματικό κεφάλαιο διογκώθηκε αφάνταστα σε σχέση με το παραγωγικό. Ιδιαίτερα μετά την έκρηξη της κρίσης υπερπαραγωγής τα λιμνάζοντα κεφάλαια στράφηκαν από τον χώρο της παραγωγής, όπου επιδεινωνόταν η πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους τους, στα υπερκέρδη της κερδοσκοπίας στα χρηματιστήρια και τις χρηματαγορές. Οι ανταλλαγές στα χρηματιστικά κέντρα, που αντιπροσωπεύουν το 2πλάσιο των ανταλλαγών των εμπορευμάτων στην παγκόσμια αγορά τον καιρό του Κέυνς αντιπροσωπεύουν σήμερα το 50πλασιό τους! (Mond Diplomatique πο.π.). Το χάσμα ανάμεσα στο κυκλοφορούν κεφάλαιο και την αξιακή του βάση στο χώρο της παραγωγής έγινε γιγάντιο, αγεφύρωτο. Το κεφάλαιο από την μία παίρνει την πιο ανεπτυγμένη, καθολική και καθαρή μορφή του, κινούμενο στο χώρο της κυκλοφορίας όπου σβήνει κάθε στοιχείο της γένεσης του και της καταγωγής του, ενώ ταυτόχρονα χάνει την αξιακή του υπόσταση, που δεν είναι άλλη από την αντικειμενοποιημένη εργασία. Γίνεται μια ολοένα πιο ανυπόστατη μορφή. μια μορφή που παρασιτεί πάνω σε μια ολοένα πιο στενή υλική βάση.
Η παρασιτική μορφή του κεφαλαίου επικρατεί κατά κράτος πάνω στην παραγωγική του και καθορίζει διεθνώς τον ρυθμό, ποσοστό και φύση των επενδύσεων. Έχει υψωθεί μια αντεστραμμένη τριώροφη πυραμίδα: στο υπόγειο βρίσκεται η στενή παραγωγική σφαίρα, που σηκώνει πάνω της την γιγάντια χρηματιστική σφαίρα, που με την σειρά της στηρίζει την ακόμα πιο τεράστια μάζα των χρηματιστικο-οικονομικών παραγώγων.
Όλο το οικοδόμημα καθώς οι βάσεις του είναι σαθρές, και η πτωτική τάση του συνολικού υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου εντείνεται, απειλείται με κατάρρευση . Ήδη μερικοί «τοίχοι» του πέσανε με τα χρηματιστηριακά κραχ του 1987 και 1989, το παρατεταμένο κραχ στο χρηματιστήριο του Τόκιο το 1990 και στην κατάρρευση του Ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το 1993.
δ) Ο συνολικός παρασιτισμός του συστήματος φαίνεται πάνω από όλα στο παρασιτισμό της προνομιούχας μειοψηφίας του ιμπεριαλιστικού βορά πάνω στην συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας που φυτοζωεί στον νότο.
Αυτός ο ληστρικός παρασιτισμός εντάθηκε με ακόμα πιο άνισες ανταλλαγές που θεσμοποίησε η συμφωνία των χωρών του βορά για την GATT και τα νεοφιλελεύθερα «προγράμματα αναπροσαρμογής» που επιβάλει στο νότο το ΔΝΤ . Μετά και πέρα από την βάρβαρη κληρονομιά της αποικιοκρατίας , είναι τούτα τα νέα ιμπεριαλιστικά εργαλεία ληστείας και περιθωριοποίησης ολόκληρων περιοχών του λεγόμενου «τρίτου κόσμου» που ευθύνονται για ανείπωτες τραγωδίες σαν αυτήν που γνωρίζει η Ρουάντα και η κεντρική Αφρική. Ποιο μπορεί να είναι το πιο αδιάψευστο στοιχείο της ιστορικής παρακμής ενός κοινωνικού συστήματος από την αδυναμία του να αναπαραγάγει τους υλικούς όρους της πλειοψηφίας του πληθυσμού; Ποιος αγνοεί ότι υο 85% της ανθρωπότητας λιμοκτονεί; Ότι το 20%των πιο πλουσίων κατέχει το 79% του παγκόσμιου εισοδήματος ενώ το 20%του πιο φτωχού τμήματος του πληθυσμού του πλανήτη λαμβάνει μόλις το 0,5%;(ΟΗΕ, Rapport Mondial suc le cheve le developpement humain, Παρίσι 1992σελ.40).
Το σύστημα κονιορτοποιεί το νότο ενώ «τριτοκοσμοποιεί» τον βορά.

6. Δεν αρκεί να καταγράφουν οι μαρξιστές και να καταγγέλλουν τις μορφές και τις συνέπειες της καπιταλιστικής παρακμής. Το βασικό θεωρητικό τους καθήκον είναι να διερευνήσουν το νόμο κίνησης της. Αν, όπως ο Μαρξ ανέλυσε, ρυθμιστική αρχή της εμπορευματικής παραγωγής γενικά και της καπιταλιστικής παραγωγής ειδικά είναι ο νόμος της αξίας, τότε βασικός νόμος της καπιταλιστικής παρακμής είναι η παρακμή ακριβώς αυτού του νόμου: η διαρκώς εντεινόμενη ανεπάρκεια κι εξάντληση της αξιακής σχέσης ως ρυθμιστικής αρχής.
Η εξάντληση αυτή ήδη φάνηκε με την κυριαρχία του μονοπωλίου, τον αυξανόμενο ρόλο των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία ή και τον θεσμοποιημένο-γενικευμένο κευνσιανισμο των συμφωνιών του Μπρέτον Γουντς .
Η παρακμή της αξιακής σχέσης έχει ως περιεχόμενο την αναπτυσσόμενη σύγκρουση ανάμεσα στις διεθνοποιημένες παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνικής εργασίας και τις απαιτήσεις παραπέρα ανάπτυξης τους από την μία και από την άλλη το ιστορικά παρωχημένο πλαίσιο των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων παραγωγής.
Η αλματώδης ανάπτυξη της επιστήμης και της διαδικασίας ενσωμάτωσης της στην παραγωγή κάνει σε κάθε βήμα της πιο παρωχημένη και παρακμασμένη την αξιακή σχέση, την αναγωγή των πάντων σε δαπάνη κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας.
«Με το να ωθεί στη μείωση στο ελάχιστο του χρόνου εργασίας», γράφει ο Μαρξ στα Grundrisse, «και θέτοντας από την άλλη τον χρόνο εργασίας ως το μόνο μέτρο και πηγή πλούτου, το κεφάλαιο το ίδιο είναι μια αντίφαση σε διαδικασία…Από την μία, ζωντανεύει όλες τις δυνάμεις της επιστήμης και της φύσης ,του κοινωνικού συνδυασμού και της κοινωνικής επικοινωνίας, για να κάνει την δημιουργία του πλούτου(σχετικά) ανεξάρτητη από τον χρόνο εργασίας που αναλώθηκε για αυτόν τον σκοπό. Από την άλλη ,θέλει να μετρούνται με τον χρόνο εργασίας οι τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις που δημιουργήθηκαν έτσι και να περιορίζονται μέσα στα όρια που είναι αναγκαία για να διατηρηθεί ως αξία η αξία που ήδη δημιουργήθηκε. Οι παραγωγικές δυνάμεις και οικονομικές σχέσεις- οι δύο διαφορετικές όψεις της ανάπτυξης του κοινωνικού ατόμου- εμφανίζονται στο κεφάλαιο απλώς σαν μέσο, και είναι απλώς το μέσο που διαθέτει για να διεξάγεται η παραγωγή πάνω στην περιορισμένη της βάση . ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ όμως είναι οι υλικοί όροι για να εκραγεί αυτή η βάση» (Marx-Engels Collected Works,τ. 29,σελ.91-92).
Η μεγάλης κλίμακας εισαγωγή νέων τεχνολογιών τις τελευταίες δεκαετίες (ηλεκτρονική, βιοτεχνολογία κλπ) δεν εγκαινιάζει κάποιο νέο στάδιο ανάπτυξης της καπιταλιστικής κοινωνίας, μετατρέποντας την σε «μεταβιομηχανική», απαλλαγμένη δηλαδή από τον εφιάλτη και νεκροθάφτη της το προλεταριάτο.
Έγινε αναγκαία, σε συνθήκες κρίσης υπερπαραγωγής κεφαλαίου, για να αντιμετωπιστεί η πτωτική τάση του ποσοστού το κέρδους με την αύξηση της σχετικής υπεραξίας και του ποσοστού εκμετάλλευσης. Ταυτόχρονα επέτεινε μακροπρόθεσμα αυτή την πτωτική τάση, με την αύξηση της οργανικής σύνθεσης κεφαλαίου. Όξυνε την αντίφαση ανάμεσα στο πάγιο και το κυκλοφορούν κεφαλαίο . Κι ακόμα, από την σκοπιά που μόλις είδαμε , οι νέες τεχνολογίες κάνουν ακόμα πιο ιστορικά άχρηστο το νόμο της αξίας δείχνουν «πόσο άθλια είναι η κλοπή ξένου χρόνου εργασίας» σαν «βάση του παρόντος πλούτου» (ο.π.π. σελ.91), τη στιγμή που μια νέα πραγματική βάση πλούτου- η απελευθέρωση του χρόνου- αποκτά υλική υπόσταση. Η οργανική ανεργία δεκάδων εκατομμυρίων στην Ευρώπη και στην Αμερική, που δεν έχει την παραμικρή προοπτική δραστικής μείωσης είτε υπάρχει οικονομική ανάκαμψη είτε όχι-όπως οι ίδιοι οι καπιταλιστικοί οργανισμοί αναγνωρίζουν- είναι η άλλη όψη της παρακμής του νόμου της αξίας-εργασίας.
Η εξαθλιωμένη, απελπισμένη, άνεργη underclass των μητροπόλεων είναι το αρνητικό ανεστραμμένο είδωλο του σύγχρονου ανθρώπου που μπορεί πια να στέκεται στο πλάι της παραγωγικής διαδικασίας αντί να είναι ο κύριος δρών παράγοντας της» (ο.π.π. σελ.91).

7. Η ρίζα της παρακμής της αξιακής σχέσης πρέπει να αναζητηθεί στην αντίφαση μέσα στην ίδια την εργασία. Ο Μαρξ έδειξε στο «Κεφάλαιο» ότι το εμπόρευμα είναι ο πυρήνας όλων των αντιφάσεων του καπιταλισμού. Συνιστά μια ενότητα αντιθέτων ,της αξίας χρήσης και της αξίας.. Αυτός ο διχασμός αντανακλά τον εσωτερικό διχασμό της ίδιας της εργασίας , σε συγκεκριμένη εργασία που παράγει αξίες χρήσης και σε αφηρημένη εργασία που συνιστά την αξία τους.
Τα αποτελέσματα των συγκεκριμένων ατομικών εργασιών αλληλοσχετίζονται και αποκτούν κοινωνικό χαραχτήρα με την αναγωγή τους στον κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας που δαπανήθηκε, σε αφηρημένη εργασία. Η αφηρημένη εργασία είναι αναγκαία διαμεσολάβηση ανάμεσα στην συγκεκριμένη εργασία και τις κοινωνικές ανάγκες. Για αυτό και οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους μετατρέπονται σε σχέσεις πραγμάτων.
Με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την διεθνοποίηση τους, η σημαντικότερη παραγωγική δύναμη της εργασίας είναι ο παγκόσμιος χαραχτήρας του καταμερισμού της. Κάθε επί μέρους συγκεκριμένη ατομική εργασία υποτάσσεται σαν μικροκρίκος σε μια πανίσχυρη διεθνή αλυσίδα που την ξεπερνά. Η συγκεκριμένη εργασία κοινωνικοποιείται και δεν χρειάζεται πλέον την αφηρημένη εργασία σαν διαμεσολάβηση που της δίνει κοινωνικό χαραχτήρα.
Αν δούμε από αυτήν την σκοπιά τις αλλαγές των 15 τελευταίων χρόνων παρατηρούμε την ανάπτυξη, ως το ακραίο σημείο της έκρηξης, της εξής αντίφασης: από την μία το κεφάλαιο επεκτάθηκε σε όλες τις σφαίρες. εμπορευματοποίησε τα πάντα «φύση, ανθρώπους, πληροφορία κλπ) υπόταξε κάθε οικονομική δραστηριότητα στον πλανήτη και στην πιο απόμακρη γωνιά, και με την πιο καθυστερημένη της μορφή στην αξιακή σχέση και από την άλλη, η ίδια η παγκοσμιοποίηση έδωσε χωρίς προηγούμενο ώθηση στην κοινωνικοποίηση της συγκεκριμένης εργασίας , καθιστώντας παρωχημένη την διαμεσολάβηση της συγκεκριμένης εργασίας, δηλ. της ίδιας της αξιακής σχέσης.
Συνοψίζουμε:
Η παρακμή της αξιακής σχέσης βρίσκεται στον πυρήνα της καπιταλιστικής παρακμής αποτελεί ανυπέρβλητο όριο του συστήματος. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να καταργήσει τον νόμο της αξίας χωρίς να καταργηθεί ο ίδιος ως σύστημα παραγωγής υπεραξίας. Προσπαθεί να αναπτύξει διάφορες στρατηγικές επιβίωσης μέσα στην γενικότερη καταβύθιση του στην παρακμή που αργά ή γρήγορα αποτυγχάνουν επιτείνοντας την παρακμή.

8. Καθώς ο πυρήνας της ιστορικής του κρίσης βρίσκεται στην ίδια την αντίφαση μέσα στην εργασία είναι αναγκασμένος, πρώτα από όλα, να επαναπροσδιορίσει την θεμελιακή αντίφαση κεφαλαίου εργασίας. Η αντιφατική αυτή σχέση είναι αξιακή σχέση και βρίσκεται σε παρακμή, απειλώντας με αποσύνθεση και τους δύο αντίθετους πόλους της αντίφασης. Οι κευνσιανές ρυθμίσεις και οι αντι-κευνσιανές απορρυθμίσεις της σχέσης απότυχαν να αντιμετωπίσουν την παρακμή προς όφελος του κεφαλαίου.

Ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης από την μεριά του κεφαλαίου περνάει σήμερα από την «ελαστικοποίηση» της εργασίας και γενικότερα τον κατακερματισμό, την εξατομίκευση των εργατών. Τούτο μάλιστα, προωθείται, σε συνθήκες όπου οι μεν οικονομικές οργανώσεις των εργατών , τα συνδικάτα, έχουν αποδυναμωθεί από την πίεση της οικονομικής στασιμότητας, της μαζικής ανεργίας και της αδυναμίας οποιασδήποτε κευνσιανής ρεφορμιστικής διαμεσολάβησης, τα δε πολιτικά κόμματα της εργατικής τάξης έχουν καταρρεύσει μαζί με τις γραφειοκρατίες τους .
Η άρχουσα τάξη, χωρίς να παύει να αξιοποιεί την ταξική συνεργασία των εργατικών γραφειοκρατιών σε προχωρημένη αποσύνθεση, εκμεταλλεύεται κυρίως το πολιτικό κενό, το χάσμα ανάμεσα στο αναξιόπιστο πολιτικό και το καθημαγμένο κοινωνικό.
Η εξατομίκευση προωθείται και χειραγωγείται μέσω της δημιουργίας ενός νέου χώρου διαμορφωμένου από την ηλεκτρονική δικτατορία των ΜΜΕ και με όλα τα επιτεύγματα του «κυβερνοδιαστήματος» και της «δυνητικής πραγματικότητας». Τα τελευταία δεν πρέπει να αντιμετωπιστούν από το εργατικό κίνημα, με ένα πνεύμα νεολουδιτισμού, σαν εωσφορικές μηχανές που ευθύνονται για όλα τα δεινά. Από μια άποψη είναι το υλικό υπόστρωμα της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την θέση του γραναζιού στην παραγωγική διαδικασία, της ανεμπόδιστης ανάπτυξης μιας καθολικής πλανητικής επικοινωνίας, μιας νέας σχέσης του ανθρώπου με τον άνθρωπο και την φύση. Μέσα στον παρακμασμένο καπιταλισμό , όμως, μετατρέπονται στο αντίθετο τους, σε δύναμη υποδούλωσης, αποβλάκωσης, εξατομίκευσης. Όπως το δείχνει και το φαινόμενο Μπερλουσκόνι η κυριαρχία του πλέγματος του ιδιωτικού κεφαλαίου με τα ΜΜΕ που φέρνει στην εξουσία τις αγοραίες φαντασιώσεις της «κοινωνίας των ιδιωτών» δεν είναι παρά ο προθάλαμος του Φίνι και του φασισμού.

9. Οι προσπάθειες επαναπροσδιορισμού της σχέσης κεφαλαίου εργασίας από την μεριά του κεφαλαίου προσκρούουν σε έναν αντικειμενικό, υλικό και πανίσχυρο παράγοντα την κοινωνικοποιημένη εργασία . Ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός προωθώντας και ενισχύοντας την κοινωνικοποίηση της εργασίας έφτιαξε τον νεκροθάφτη του. Προωθώντας την «ελαστικοποίηση» και τον κατακερματισμό της εργασίας δημιουργεί αντικειμενικά το αντίθετο του , νέες ανώτερες μορφές διεθνούς ολοκλήρωσης της. Το εργατικό κίνημα δεν έχει συνειδητοποιήσει, ούτε αξιοποιήσει έξω από λίγες περιπτώσεις , τις νέες δυνατότητες πάλης που δίνει η διεθνής ολοκλήρωση της εργασίας. Μένει ακόμα παγιδευμένο σε παραδοσιακές οργανώσεις και μεθόδους, ή ακριβέστερα στα ερείπια τους. Οποιαδήποτε παραδοσιακή ρύθμιση της σχέσης κεφαλαίου εργασίας από την μεριά της εργασίας (συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, διεκδίκηση μεταρρυθμιστικών συμβιβασμών κλπ) έχει καταρρεύσει ή γίνει ατελέσφορη. Το ζήτημα δεν είναι ο επαναπροσδιορισμός της σχέσης με το κεφάλαιο αλλά η ανατροπή του από τις δυνάμεις της εργασίας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν την επόμενη περίοδο αμυντικοί οικονομικοί αγώνες της εργατικής τάξης, διεκδικήσεις ή και επίτευξη επί μέρους στόχων. Η ουσία είναι ότι τα παραπάνω πρέπει να εντάσσονται σε ένα πλατύτερο και βαθύτερο κίνημα σε ένα καθολικότερο ρεύμα που αρνείται και ξεπερνάει τα όρια του συστήματος . Η κοινωνικοποίηση της εργασίας δεν μείωσε τον ρόλο της εργατικής τάξης. Αντίθετα έφερε κοντά της την πλειοψηφία της κοινωνίας που ζει με μισθωτή σχέση εργασίας . Το ιστορικό αυτό πλεονέκτημα δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Αν από μόνοι τους οι βρετανοί ανθρακωρύχοι δεν κατάφεραν να γονατίσουν την Θάτσερ, το κοινωνικά ευρύτερο κίνημα κατά του «κεφαλικού φόρου» την ανέτρεψε.
Ανάλογες καθολικώτερες μορφές ταξικής πάλης θα έρχονται ολοένα στην ημερήσια διάταξη στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (νεολαιίστικο κίνημα της «ελαστικοποίησης» της εργασίας στην Γαλλία, γενική απεργία κατά του προϋπολογισμού του Μπερλουσκόνι κλπ).
Οι αυθόρμητες μαχητικές κινητοποιήσεις δεν επαρκούν φυσικά για να ανατρέψουν την σχέση με το κεφάλαιο. πολύ λιγότερο για να απαλλοτριώσουν τους απαλλοτριωτές. Απαιτείται η πολιτική μεταμόρφωση της εργατικής τάξης από τάξη καθʼ εαυτή σε τάξη για τον εαυτό της , σε επαναστατική υποκειμενικότητα.
Με όρους της χεγκελιανής διαλεκτικής, η εργασία ως υπόσταση (substanz) της κοινωνίας πρέπει να γίνει υποκείμενο (subject) .
Η κυρίαρχη πλέον κοινωνικοποίηση της εργασίας δείχνει την υλική ωριμότητα για την αναγκαιότητα ενός τέτοιου άλματος από το βασίλειο της Αναγκαιότητας στο βασίλειο της Ελευθερίας, της απελευθερωμένης υποκειμενικότητας. Η πολιτική αυτή μεταμόρφωση διαμεσολαβείται αναγκαία μέσω της υπέρβασης των ιστορικών εμποδίων που συσσωρεύτηκαν στο δρόμο της εργατικής τάξης από τις γραφειοκρατίες της σοσιαλδημοκρατίας και του σταλινισμού .Οποιαδήποτε παλινδρόμηση ή απολογητική στις θέσεις του ρεφορμισμού και του σταλινισμού δεν θα είναι απλώς επανάληψη της τραγωδίας σαν φάρσας, θα είναι φάρσα και τραγωδία μαζί.
Μόνο ενσωματώνοντας και ξεπερνώντας την υπέρβαση της Β από την Γ Διεθνή, και του σταλινισμού από τον τροτσκισμό, οικοδομώντας μια νέα επαναστατική Διεθνή, στα θεμέλια που έβαλε η Τετάρτη Διεθνής το 1938, η διεθνής εργατική τάξη θα δράσει σαν επαναστατικό υποκείμενο δίνοντας επί τέλους ,τέλος, στην παρατεταμένη επιθανάτια αγωνία και παρακμή του καπιταλισμού.
  • Επιτρέπεται: για δημιουργία νέου θέματος.
  • Επιτρέπεται: για απάντηση.
  • Δεν Επιτρέπεται: to add Images.
  • Δεν Επιτρέπεται: για προσθήκη Αρχείων.
  • Δεν Επιτρέπεται: να επεξεργαστείτε το μήνυμά σας.
Συντονιστές: panospanagos_65
Χρόνος δημιουργίας σελίδας: 0.320 δευτερόλεπτα

ΣΗΜΕΙΩΣΗ! Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies και παρόμοιες τεχνολογίες.

Αν δεν αλλάξετε τις ρυθμίσεις του προγράμματος περιήγησης, συμφωνείτε με αυτό. Learn more

I understand
Πολιτική Cookies στην ΕΕ.. Το cookie είναι ένα μικρό τμήμα κειμένου που αποστέλλεται στο πρόγραμμα περιήγησης από έναν ιστότοπο που επισκέπτεστε. Διευκολύνει τον ιστότοπο να απομνημονεύει πληροφορίες σχετικά με την επίσκεψή σας, όπως την προτιμώμενη γλώσσα σας και άλλες ρυθμίσεις. Κάτι τέτοιο μπορεί να διευκολύνει την επόμενή σας επίσκεψη και να κάνει τον ιστότοπο πιο χρήσιμο για εσάς. Τα cookie παίζουν σημαντικό ρόλο. Χωρίς αυτά, η χρήση του ιστού θα ήταν μια πολύ πιο περίπλοκη εμπειρία. Χρησιμοποιούμε τα cookie για πολλούς λόγους. Τα χρησιμοποιούμε, για παράδειγμα, για την απομνημόνευση των προτιμήσεών σας όσον αφορά στην ασφαλή αναζήτηση, για να υπολογίσουμε τον αριθμό των επισκεπτών σε μια σελίδα ή για να σας διευκολύνουμε να εγγραφείτε στις υπηρεσίες μας και για να προστατεύσουμε τα δεδομένα σας. Περισσότερες πληροφορίες για τη χρήση των cookies μπορείτε να βρείτε στη σελίδα http://ec.europa.eu/ipg/basics/legal/cookies/index_en.htm